मैले मृत्युको स्वाद लिएको छु ।

मैले मृत्युको स्वाद लिएको छु ।

त्यो दर्दनाक घटना, त्यो कष्टप्रद घडी म कसरी बिर्सिन सकूँ ? म कसरी भूल्न सक्छु? कुनै क्षण यस्ता हुन्छन् जुन भुल्न नचाहेर नि भुलिन्छ र कुनै यस्ता हुन्छन् जुन भुल्न चाहेर नि सकिँदैन ।

     घटना २०७० सालको शिवरात्रीको दिनको हो । उक्त दिन हाम्रो मामाघरमा लखबत्ती बाल्ने पुण्यतिथि रहेको थियो । मन्दिरमा बत्ती बाल्नाले आ-आफ्नो दुख, कष्ट, भोगाइ सब टर्ने आस्था रहेको छ । यही आस्था लिएर मामा, माइज्यू, ममी, दिदी, भाइ बहिनी सबैजना ब्रत बसेर पूजा गरिरहेका थिए । हामी ब्रत नबसेका भानिज र अरू दाइहरू भने शिवको प्रसादको तयारी मै तल्लीन थियौं । अरू दिनमा चुरोट, गाँजा केही नखाए नि यो दिनमा शिवको प्रसाद भनी स्वाद लिने र मात्तिने चलन मामाघरमा मात्र हैन पुरै नेपालमा रहेको छ । साथै यस दिनमा लागु पदार्थ लिए नि कसैले गाली नगर्ने रित छ ।

     रातको समय थियो । कहिल्यै चुरोट नतानेको मान्छे म त्यो दिनमा भने खै के जोसले हो सिँगै गाँजा भरिएको चुरोट तान्न तम्सिएँ र ताने पनि । मैले मात्र हैन, चुरोट नतान्ने सायद कोही नि थिएनन् त्यहाँ । यसै बीच मन्दिरमा नाचगान चलिरहँदा साइडमा घोट्टा पनि पाक्दै थियो । पोहोर, परार खाएको घोट्टाले खासै असर गरेको थिएन, तर यो पालि अलि बेग्लै र डरलाग्दो अनुभव भयो । स्वादमा अत्यन्तै गुलियो भएकाले मैले थपेर नखाएको हैन । तर कसलाइ के थाह त्यो घोट्टामा मिसाएको गाँजा A-class रहेछ ।

     एकछिन नाचगानमै रम्छु भन्ने मनस्थितिमा रहेको म अचानक काँप्न पो थाँले । भित्र गएर सुते ठीक होला नि भनेर सुत्न हिँडेको म सुतेको २ मिनेटमै मेरो वरिपरि बसेका मान्छे, भित्ता सबै फनफनी घुम्न थाले । त्यति रिँगटा लाग्दासम्म त केही थिएन, अचानक मेरो भित्री अँग, मुटु, छाती सबै फनफनी घुम्न थाले ।  मलाइ अत्यन्तै पीडा भयो । त्यसपछि म बेहोसी अवस्थामा थिए सायद ।

भोलिपल्ट आँखा खोल्दा भक्तपुर अस्पतालको इमर्जेन्सी बेडमा पो पाएँ ।  म सपनामा छु वा विपनामा वा जिउँदो वा मरिसकेँ केही नि थाह थिएन । बस ढलिरहेँ । मलाइ अस्पतालबाट घर ल्याइएछ तर केही नि याद छैन । घरमा अर्ध चेत अवस्थामा थिँए । तँ कसरी मरिस् भनी देखाइएको  Replay झैँ पो लाग्थ्यो । समय हेरेँ । घडीमा सेकेण्ड सुइ हल्लिएको देखेसी भने जिउँदो रहेछु भन्ने आस जागेको थियो । तर कतै यमलोककै घडी पो हो कि जस्तो पो लाग्थ्यो । अझै शंका लागेर आफुले आफैलाई चिमटेर पनि हेरेँ । धन्न दुख्यो । अब बाँच्न त बाँचे तर मनसपटल नै बिग्रिने वा पागल झैँ हुने हो कि भन्ने ठूलो चिन्ता लागेको थियो । दिमागले कामै गरेको थिएन । 'जब तक हे जान' भन्ने फिलिम हेरेको र त्यस फिल्ममा हिरोको स्मरणशक्ति १० वर्ष पहिले पुगेको कथाले नि मलाइ सार्है तर्साएको थियो । झट्ट समय र गते हेरेँ । शिवरात्रीको भोलिपल्ट दिउँसो ३ बजेको रहेछ । अब सम्झिन थाँले विस्तार कसरी म मामाघरमा सुतेको मान्छे घरको बेडमा आइपुगे …….

मुत्युको स्वाद

अहिले पूर्ण होसमा आएसी भने केही क्षणहरू याद आएको छ । म कौसीमा पुग्दा अर्ध बेहोस अवस्थामा थिएँ । ममाथि पानी खनाँए । तैनि मेरो त्यो दर्दनाक पीडा कम भएन, रिंगटा नि त्यस्तै रह्यो । कोही (सायद यमराज) मलाइ अँठ्याउन आइसकेका थिए । अर्ध बेहोसी अवस्थामा कोही मेरो जिब्रो तान्दै थिए । मुखबाट हात छिराएर भित्री अँग सबै लुछाचुँडी गर्दै थिए । अत्यन्तै पीडा भएको थियो । त्यतिबेलासम्म सबैजना जम्मा भइसकेका थिए । सबै मेरो नाम लिएर रुँदै थिए । उनीहरूको रोदनले मलाइ झन् कमजोर बनाउँदै थियो । यस्तो लाग्दै थियो कि म मृत्युसँग लडाँइ खेल्दै छु । सबै रूँदै गरेको आवाजले म बाँचेको छु वा पुन बाँच्ने छु जस्तो लागेको थिएन । त्यो पीडामा मैले मेरो ड्याडी ममीलाइ सार्है सम्झेको थिँए । उहाँहरूलाइ Sorry भनेको नि याद छ । भन्दै थेः  "ड्याड मम सरी, तपाँइको छोरोको अन्तय यहीँ हुन पुग्यो । तपाँइहरूको ममाथि रहेको सपना मैले पुरा गर्न सकिन । भाइलाइ कहिल्यै यस्तो लागुपदार्थ खान नदिनु ।" यति भन्न नपाइ कोही आएर मलाइ बोकेर लग्दै थिए । बेहोसीमा यति नै याद छ । म कसरी बाँचे नि याद छैन ।

    

      घोट्टाले सबैलाइ लागेको रहेछ । दाइहरू कोही हाँसिरहने, मामाहरू टोलाइरहने भएका थिए । एकजना भाइ त मलाइ देखेर बेहोस नै भएछ । मलाइ एम्बुलेन्समा राखेर अस्पताल ल्याइएको रहेछ ।

 एउटा कुरा चाँहि के प्रस्ट भयो भने यस्ता मादक पदार्थले धेरै नै कष्ट दिने रहेछ । अब म जिन्दगीमा यी पदार्थहरू कहिल्यै सेवन गर्ने छैन र तपाँइ नि नगर्नुहोस् । आफुले आफैलाई भड्कालोमा राख्ने काम किन गर्नुहुन्छ/गराउनुहुन्छ ?

     यति लेखेर बसेको अवस्थामा नि मलाइ अत्यन्त डर लाग्छ कतै घरमा मेरो माला झुन्ड्याइएको तस्विर पो देख्ने हो कि मैले …………………