वामे सर्दै गर्दा

हिजो भर्खरै आमाको काखमा हुर्केर बढेर बामे सर्न जानेको जस्तै लाग्छ, आज हिँडडुल र दौडिन जान्ने भइसकेछु । अहिले त हिँड्न पनि पो पर्दैन, आफ्नै साधनले पो हुँइक्याइदिन्छ । हिजो मात्रै हजुरआमाको हात समाएर, रुँदै कराउँदै स्कुल जान नाँइनास्ती गरेको याद आउँछ, तर समय यति चाँडो घर्किसकेछ कि अब त हात समाएरै स्कुल जान्छु भन्दा पनि नपाउने भएछु । कारण मेरो हजुरआमाले नसकेर हैन है, पढ्दा पढ्दै यति पढिएछ कि अब त मैले पढ्ने विषय नेपाल मै छैन अरे, विदेशै पो पुग्न पर्ने भएछ । हिजो सम्म नउम्रिएको दातँ आज झर्न थालिसकेछ, हिजो सम्म नपलाएको रौँ आज त फुल्न थालिसकेछ ।

हुन त मान्छेको जुनी मात्रै एक जुनी हो । त्यो एक जुनीलाइ वर्षमा परिणत गरेर हेर्ने हो भने मान्छेको अौषत आयु ७० वर्ष हुन आउँछ । वर्षको ३६५ दिनको हिसाबले त २५,५५० दिन हुन आउँछ । ती दिनहरुमा हुने घण्टा, मिनेट र सेकेण्डको त हिसाब नै नगरुम; किनभने म हिसाबमा कमजोर छु । तर यति थाहा छ मान्छे परिवर्तनशील छ । उ परिवर्तन हुन एक दिन चाहिँदैन, एक घण्टा चाँहिदैन, बस् एक सेकेण्ड भए पुग्छ । वरिष्ठ कवि गोपाल प्रसाद रिमालले त्यसै रचेका कविता होइनन् , " एक जुगमा एक दिन एक चोटी आउँछ, उलटपुलट उथलपुथल हेरफेर ल्याउँछ ।"

मेरो हजुरबुवाले यो नातिलाइ १९९० सालको भूकम्प आउँदा १३ वर्ष थिएँ भन्नुभए जस्तै अबको ४० वर्षपछि त म हजुरबुबाले पनि मेरो नातिलाइ २०७२ सालको भूकम्प आउँदा म २३ वर्षको थिएँ भनेर भन्दै हुनेछु होला । (नोट: मेरो अझै बिहे भने हुन सकेको छैन है।) यो सौभाग्य मलाइ प्राप्त हुनेछ भनेर आशावादी छु ।

भर्खरै काली प्रसाद बास्कोटाको 'साँइली' गीत पनि आयो । त्यसको एउटा लाइन 'सुन साँइली परदेश बाट म आउँला, चालिस कटेसी रमाउला' चाँहि मलाइ अौधी मनपर्यो । भलै यो गीत साँइली र साँइलाले मात्र सुन्न पर्छ भन्ने त हैन । म छोरो जेठो भएपनि यस गीतको मिठास र सन्देश बाट अछुतो चाँहि रहन सकिन । कुन चाँहि साँइला लाइ आफ्नो साँइली बाट पर हुन मन होला तर भनिन्छ नि भाग्यमा जे लेखेको छ, पाइने त्यही हो । भाग्यमा छ भने डोकोमा दूध दोएर पनि अडिन्छ भन्छन् नि ।

समय निकै गतिशील छ । घडी पसल गएँ, पसले दाइलाइ सोधेँ, ‘हैन दाइ, मलाइ यस्तो घडी चाहियो, जुन घडीमा १३ बजे सम्म होस्, दिनको २५ घण्टा भएको घडी दिनुपर्यो।’ साहुजी दाइ त मलाइ एकनासले हेरेको हेरेइ गरे । लाग्यो त्यस्तो घडी छैन होला नि त र भनेँ, ‘ल भैगो दाइ, मलाइ २४ घण्टा एक मिनेट मात्रै बढी भाको घडी दिनुपर्यो ।’ यति भन्न मात्रै के सक्काको थिएँ, साहुजीले त मलाइ एक झापड झण्डै दिएनन् । आफ्नो अफिस सँधै दश बजे सुरु हुने । एक दिन अफिस हिँड्दा घडी एक घण्टा ढिला गरी हिँडे पनि । अफिस पुगेर यसो हेर्छु आफ्नो घडी ठीक १० बजेको छ, अफिसको हेर्छु सुइले त १२ बजे पो देखाइराछ ।(नोट: घडी ठीक हुँदा पनि म पुग्ने चाँहि ११ बजे नै हो ) ।

समयलाइ जसले चिन्यो, उ नै बन्यो । समयलाइ चिन्न उसको ठेगाना त पत्ता लगाउन पर्दैन तर मौकामा चौका चाँहि हान्न जान्न पर्ने रहेछ । अझ छक्का नै हान्न जाने त टार्गेट भेटाउन धेरै समय नै लाग्दैन । हो म त्यही छक्का हान्न कोशिस गर्दै छु । डर लाग्छ, कतै छक्का हान्ने दाउमा म बोल्ड आउट पो हुने हो कि वा अरु कसैले क्याच आउट पो गरिदिने हो कि । हो मलाइ डर लागिरहेछ, तर आँट नगरी छक्का हान्न सकिने पनि त हैन । लाइफमा Risk भन्ने चीज लिन सिक्नुपर्ने रहेछ । वामे सर्दै गर्दा एउटा Risk लिन गइरहेको छु, मौका खोज्दै हुने छु छक्का हान्न र गर्न Game Finishhh…